English
If he hadn’t turned to politics, Abraham Lincoln might have done well as a comic. It has been said that he was always ready to join in a laugh at his own expense. There is one particular story that he always told with great glee.
In his early days as a lawyer, Lincoln was on the “circuit.” This means going from town to town to hear and judge legal cases. During one of these many trips, he was sitting in a train when a strange man came up to him. The stranger looked at the tall, gawky lawyer quite sternly and explained that he had something he believed belonged to Lincoln. Lincoln was a bit confused. He had never seen the man before. He didn’t see how a total stranger could have something of his. Lincoln asked him how this could be. The stranger pulled out a gleaming penknife. and began to explain. Many years before, he had been given the pocketknife. He had been told to keep it until he was able to find a man uglier than himself.
Lincoln’s eyes always sparkled when he reached this part of the story. He was never considered a handsome man. The stranger had decided that Lincoln was homely enough to deserve the knife. This story always brought smiles to the faces of the audience that heard it. The tale itself was funny. But even more delightful was the fact that a man as great as Lincoln could still laugh at himself.
Latin
Si non ad rem publicam conversus est, Abraham Lincoln potuit bene comoedus facere. Dictum est eum semper paratum esse ad risum sumptu suo. Una est fabula, quam semper cum gaudio magno narravit.
In primis diebus advocatus, Lincolniensis erat in "circuitu." Hoc significat de villa in civitatem ad audiendum et iudicem causarum iuris. In una ex his multis itineribus, in tramine sedebat cum ad eum homo alienus accessit. Peregrinus altam intuens, causidicus gawky satis duriter exposuit et se habere credidit aliquid esse Lincolniae. Lincolniensis fuit aliquantulus confusa. hominem ante numquam viderat. Non videbat quomodo totus alienus aliquid sui habere posset. Interrogavit eum Lincoln quomodo hoc fieri posset. Extraxit peregrinus scalpellum nitidissimum. explicare coepit. Multis annis ante, cultrum dedit. Dictum est ei servare, donec inveniret hominem deformem se ipso.
Oculi Lincolniensis semper scintillaverunt cum hanc fabulae partem attigit. Numquam homo pulcher habebatur. Statuerat peregrinus Lincolniam satis esse domi cultrum mereri. Haec fabula semper ridet ad aures audientium. Donec id ipsum mauris. Sed hoc etiam jucundius fuit quod homo quantus Lincolniensis adhuc sibi deridere potuit.
Korean
Lincoln이 정치인이 되지 않았다면, 개그맨으로 잘했을지도 모른다. Lincoln은 항상 자신을 희생하여 웃길 준비가 되어 있었다고 한다. 그가 항상 기뻐하며 말을 하는 한 이야기가 있다.
그가 변호사가 되고 초반에, Lincoln 은 “circuit” 중 이였다. 이것은 마을에서 마을로 다니며 legal cases를 듣고 판단하는 것을 의미한다. 이 수많은 여행중 한 한 여행에서, 수상한 남자가 그에게 나타났을 때 그는 기차에 앉아 있었다. stranger는 키가 크고 gawky 한 변호사를 아주 엄중하게 바라보고 그가 Lincoln의 물건을 가지고 있다고 설명했다. Lincoln은 당황스러웠다. Lincoln은 그 남자를 본 적이 없었다. Lincoln은 어떻게 완전 처음 보는 사람이 자신의 물건을 가지고 있는지 이해할 수 없었다. Lincoln이 그에게 어떻게 가지고 있냐고 물어봤다. 그 낮선 남자가 빛나는 penknife를 꺼내고 설명하기 시작했다. 오래전에, 그는 주머니칼을 받았다. 그는 그 칼을 그 자신보다 못생긴 사람을 찾을 때까지 가지고 있으라고 들었다.
Lincoln의 눈은 이야기가 여기에 도달했을 때 항상 눈이 빛났다. 그는 잘생겼다고 생각한 적이 없었다. stranger 는 Lincoln이 칼을 받을 만큼 충분이 촌스럽다고 결정한 것이다. 이 이야기는 듣는 관중들의 얼굴에 미소를 가져왔다. 이 이야기는 그 자체로 재미있다. 하지만 더 재미있는 점은 Lincoln 처럼 위대한 사람이 그 스스로 재미있을 수 있다는 사실 이였다.
Spanish
Si no se hubiera dedicado a la política, a Abraham Lincoln le habría ido bien como cómico. Se ha dicho que siempre estaba dispuesto a reírse a sus expensas. Hay una historia en particular que siempre contaba con gran alegría.
En sus primeros días como abogado, Lincoln estaba en el "circuito". Esto significa ir de pueblo en pueblo para escuchar y juzgar casos legales. Durante uno de estos muchos viajes, estaba sentado en un tren cuando un hombre extraño se le acercó. El extraño miró al abogado alto y desgarbado con bastante severidad y le explicó que tenía algo que creía que pertenecía a Lincoln. Lincoln estaba un poco confundido. Nunca antes había visto al hombre. No veía cómo un completo desconocido podía tener algo suyo. Lincoln le preguntó cómo podía ser esto. El extraño sacó una navaja reluciente. y empezó a explicar. Muchos años antes le habían regalado la navaja. Le habían dicho que lo conservara hasta que pudiera encontrar un hombre más feo que él.
Los ojos de Lincoln siempre brillaban cuando llegaba a esta parte de la historia. Nunca fue considerado un hombre guapo. El extraño había decidido que Lincoln era lo suficientemente feo como para merecer el cuchillo. Esta historia siempre hacía sonreír a los espectadores que la escuchaban. La historia en sí fue divertida. Pero aún más encantador fue el hecho de que un hombre tan grande como Lincoln todavía pudiera reírse de sí mismo.
답글 남기기